Seacula Mortis prolog

Witajcie, zbłąkane duszyczki! Jak widzicie jest nowy szablon, tak jak obiecałam. Nie jestem pewna czy długo tu zabawi, ale cóż, warto spróbować. Postanowiłam też ruszyć z dłuższym opowiadaniem. Jest to jeden z wielu moich pomysłów, które jakimś cudem odratowały się od wizyty w koszu. Co tu dużo mówić, mam nadzieję, że się spodoba. 

♠ ♠ ♠

Biegł coraz szybciej, zahaczając po drodze o wystające gałęzie. Wciąż słyszał za sobą rozwścieczone krzyki. Chyba po raz pierwszy w życiu, bał się. Nie bez powodu. Przed oczami ciągle miał płonące pochodnie i ostre widły. Przyśpieszył, nie miał zamiaru dać się utopić albo co gorsza, spalić żywcem. Starał się utrzymać nadane sobie tempo, jednak szybko opadał z sił.W nieuwadze przewrócił się o wystające korzenie. Gwałtownie uniósł głowę, słysząc głośne krakanie i łopot skrzydeł.
Przerażony patrzył na czarne kształty, zbliżające się z zawrotną prędkością. Zaatakowały najpierw jego twarz, drapiąc pazurami nieosłonięte miejsca. Szarpały czarnymi dziobami, delikatną skórę, zadając niewyobrażalny ból. Próbował się bronić. Uderzył jednego z agresorów. Zwierze upadło na ziemię, zaraz jednak się podnosząc. Na jego miejsce przybył następny, zaciekle gryząc jego rękę. Krzyknął, szarpiąc się w agonii. Kruki odsunęły się na chwilę, jakby przestraszone. Zaraz jednak ponowiły atak, z jeszcze większą zaciętością. Upadł na mokrą ziemię, zwijając się w kłębek. Bordowa posoka wyciekała z ran, tworząc na skórze krwiste wzory.

To nie był koniec, wiedział o tym. Utwierdzał go w tym przekonaniu widok swojego własnego ciała, rozrywanego kawałek po kawałku. Strach i cierpienie ciągle mu towarzyszyły.

Chciał w tamtym momencie już tylko zebrać resztki sił i wygryźć sobie żyły. Aby tylko już tego nie czuć. To, czego doznawał nie można było przyrównać do niczego, co znał już wcześniej. Był pewien, że wszystkie te negatywne emocje zaraz rozsadzą mu czaszkę. Podjął ostatnią próbę walki. Bez skutku. Nie wiele mógł zrobić, rany były zadziwiająco głębokie i każdy ruch był torturą. Kruki tylko zaskrzeczały wściekle, gotowe znowu rzucić się do ataku. Jeden z nich przyszpilił chłopaka do ziemi. Obserwował wystraszony nagle uspokojone ptaszydło. Zwierzak popatrzył głęboko w oczy chłopca, przekrzywiając lekko głowę.

Ptak zbliżył się jeszcze trochę w stronę jego twarzy, wciąż przyglądając mu się badawczo. Teraz dzieliło ich tylko kilka centymetrów. W lesie zaległa głucha cisza, którą zakłócał tylko nierówny oddech chłopaka. Bał się poruszyć, nie wiedział do czego może być zdolny jego napastnik. Kruk jeszcze chwilę przestępował z nogi na nogę, jakby... szukając sobie wygodniejszej pozycji. Ślizgał przy tym swoimi szponami po pokaleczonym ciele człowieka. Po chwili, która zdawała się być wiecznością zwierze podniosło swój łeb, ponawiając kontakt wzrokowy.

Przez moment świdrował chłopca wzrokiem. W jego ślepiach można było zobaczyć swoisty głód...

Młodzieniec poruszył się niespokojnie, tym samym prowokując zwierzę. Ptak rozpostarł skrzydła, wydając z siebie najbardziej złowróżbny odgłos, jaki kiedykolwiek można było usłyszeć. Niósł się on echem wraz z rozpaczliwym, ludzkim krzykiem...